Ups.. Jeszcze chwila
Pełny dostęp tylko dla zalogowanych użytkowników.
Rejestracja zajmuje mniej niż minutę.
Utwórz konto kilkoma kliknięciami.
Robert Eggers, mistrz współczesnego kina artystycznego, znany z filmów takich jak The Witch i The Lighthouse, powraca z ambitnym projektem – reinterpretacją klasycznego horroru Nosferatu. Jego wersja z 2024 roku to hołd dla oryginału z 1922 roku, jednocześnie wprowadzający świeże spojrzenie na mroczny świat gotyckiego horroru.
Pod osłoną nocy młoda dziewczyna imieniem Ellen (Lily-Rose Depp) płacze, modląc się, rozpaczliwie szukając pocieszenia u niewidzialnego ducha, aby złagodzić swoją głęboką samotność. Na jej prośbę odpowiada tajemnicza, złowroga istota, która ją atakuje. To doświadczenie Ellen początkowo uważa za przyjemne, ale później doprowadza ją do drgawek. To ciężki film, dlatego ludziom o słabych nerwach polecamy coś lżejszego np. Piep*zyć Mickiewicza 2, który także pojawił się niedawno.
Lata później, zimą 1838 roku, Ellen mieszka w miasteczku Wisborg w Niemczech ze swoim mężem, Thomasem Hutterem (Bill Skarsgård), prawnikiem i agentem nieruchomości. Mając nadzieję na osiągnięcie bezpieczeństwa finansowego, Thomas przyjmuje zlecenie od swojego pracodawcy, Herr Knocka (Willem Dafoe), aby sprzedać Schloss Grünewald, podupadły pałac w Wisborgu, samotniczemu i ekscentrycznemu hrabiemu Orlokowi (Nicholas Hoult). Thomas nie wie, że Knock zaaranżował to jako część okultystycznego paktu z Orlokiem.
Ellen zaczyna odczuwać lęk i prosi Thomasa, aby został z nią, wyznając, że przed ich ślubem miała przerażający sen. Widziała siebie poślubiającą samą Śmierć na ceremonii, na której obecne były wyłącznie trupy, a jednak dobrze się bawiła. Thomas, ignorując jej obawy, wyrusza do zamku Orloka w Karpatach Transylwanii.
Podczas swojej podróży Thomas spotyka liczne ostrzeżenia od lokalnej ludności romskiej, która ostrzega go przed kontaktem z hrabią. Jednej nocy jest świadkiem rytuału, w którym wieśniacy nabijają ciało wampira na pal. Scena ta jest przerażająca – ciało drży z bólu i wymiotuje krwią. Następnego dnia Thomas budzi się w pustej wiosce i kontynuuje podróż, ostatecznie trafiając na tajemniczą bryczkę konną, która zabiera go do zamku.
Eggers po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem tworzenia sugestywnej atmosfery. Jego Nosferatu to dzieło balansujące na granicy horroru, dramatu i poetyckiej opowieści o ludzkiej naturze. Film wiernie odtwarza gotycki klimat oryginału, jednocześnie wprowadzając współczesne elementy, takie jak psychologiczna głębia postaci.
Reżyser użył klasycznych technik filmowych, takich jak ekspresyjne oświetlenie i surowe krajobrazy, aby podkreślić mroczną i klaustrofobiczną atmosferę. Zamek Orloka to niemal samodzielny bohater filmu – jego zimne, puste korytarze symbolizują zarówno izolację, jak i grozę.
Nosferatu to nie tylko opowieść o wampirach – to głęboka analiza ludzkich lęków i pragnień. Cały film eksploruje temat samotności, straty i wiecznego dążenia do nieśmiertelności. Postacie są uwikłane w sieć emocjonalnych zależności, które prowadzaą je na skraj upadku.
Motyw snów i wizji, który przewija się przez cały film, dodaje mu mistycznego charakteru. Ellen’s prorocze sny sugerują, że jej los był z góry przesądzony, co wzbudza pytania o przeznaczenie i wolną wolę.
Zdjęcia do filmu zostały zrealizowane przez uznanego operatora Jarina Blaschke, stałego współpracownika Eggersa. Każda scena to małe dzieło sztuki – od chłodnych, zimowych krajobrazów po klaustrofobiczne wnętrza zamku.
Równie imponujący jest dźwięk. Soundtrack, skomponowany przez Marka Korvena, jest zarówno hipnotyzujący, jak i niepokojący, doskonale podkreślając atmosferę filmu. Jego minimalistyczne podejście do muzyki buduje napięcie, jednocześnie pozostawiając miejsce na cisze, która potęguje uczucie niepokoju.
Film Roberta Eggersa to pozycja obowiązkowa dla fanów horroru i kina artystycznego. To nie tylko hołd dla klasyki, ale również nowa jakość w gatunku. Eggers udowadnia, że w rękach wizjonerskiego reżysera nawet dobrze znana historia może stać się czymś zupełnie niezwykłym. Cały film Nosferatu pokazuje jak łatwo można pokazać jedną historię na różne sposoby.
Nosferatu (2024) to film, który na długo pozostaje w pamięci, prowokując do refleksji nad ludzką naturą i naszym stosunkiem do tego, co nieznane. Jeśli szukasz kina, które zachwyca wizualnie i porusza emocjonalnie, ta produkcja jest dla Ciebie.
Nosferatu (2025) - opinie i komentarze użytkowników: