
9,432 głosów
Ups.. Jeszcze chwila
Pełny dostęp tylko dla zalogowanych użytkowników.
Rejestracja zajmuje mniej niż minutę.
Utwórz konto kilkoma kliknięciami.
Payal Kapadia, jedna z najbardziej wyrazistych współczesnych reżyserek indyjskich, powraca z filmem, który już teraz określany jest mianem jednego z najważniejszych dzieł światowego kina ostatnich lat. „Wszystkie odcienie światła” to intymny dramat rozgrywający się w gęstej atmosferze Mumbaju i indyjskiej prowincji, który zdobył uznanie krytyków na całym świecie. Produkcja, będąca międzynarodową koprodukcją Francji, Indii, Holandii, Luksemburga i Włoch, miała swoją premierę w konkursie głównym Festiwalu Filmowego w Cannes w 2024 roku, gdzie zdobyła Grand Prix.
Główne bohaterki filmu – Prabha (Kani Kusruti) i Anu (Divya Prabha) – to pielęgniarki pracujące i mieszkające w Mumbaju. Obie pochodzą z Kerali, ale ich temperamenty i podejście do życia różnią się diametralnie. Prabha jest zamknięta w sobie, uwięziona w pustym małżeństwie z mężczyzną, który zniknął z jej życia. Anu natomiast prowadzi tajemny romans z młodym muzułmaninem Shiazem (Hridhu Haroon), próbując żyć po swojemu w mieście, które nie sprzyja wolności kobiet.
Kapadia z ogromną czułością i empatią buduje relacje między bohaterkami. Ich codzienne życie – rozmowy, gesty, spojrzenia – niosą głębsze znaczenie, tworząc wielowarstwowy portret kobiecej siły, samotności i solidarności.
Film wypełniony jest poetyckimi metaforami, jak choćby tajemniczy niemiecki parowar do ryżu, który bohaterki otrzymują od nieznanego nadawcy. Ten pozornie banalny przedmiot staje się symbolem ich marzeń, tęsknot i nadziei. W rękach Kapadii codzienne rekwizyty i sytuacje nabierają niemal magicznego znaczenia – gest zaparzenia ryżu, scena ratowania topielca czy nocna rozmowa przy plażowym świetle to momenty, które emanują pięknem i emocją.
W drugiej części filmu bohaterki wyruszają z Parvathy (Chhaya Kadam), kucharką ze szpitala, do jej rodzinnej wioski w Ratnagiri. Tam odnajdują nie tylko nową przestrzeń, ale i nową wolność – z dala od zgiełku miasta mogą na nowo zdefiniować siebie i swoje relacje. W jednym z najbardziej poruszających momentów filmu Prabha symbolicznie rozlicza się z przeszłością, odrzucając męża, którego przez lata nosiła w sercu jak cień.
„Wszystkie odcienie światła” to film, który nie tylko zdobył Grand Prix w Cannes, ale także znalazł się na szczycie rankingu Sight & Sound jako najlepszy film 2024 roku. National Board of Review umieściło go w pierwszej piątce najlepszych filmów międzynarodowych, a podczas 82. Złotych Globów produkcja otrzymała dwie nominacje – dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego i dla reżyserki Payal Kapadii. Film został również wyróżniony nominacją do BAFTA.
Za sukcesem filmu stoi nie tylko znakomita reżyseria, ale też przemyślana produkcja. Kapadia, wspólnie z producentami Thomasem Hakimem i Julianem Graffem, zrealizowała dzieło z pomocą wielu europejskich instytucji i funduszy filmowych. Zdjęcia kręcono przez 40 dni – w dusznych dzielnicach Mumbaju oraz malowniczym Ratnagiri – tworząc sugestywną, zmysłową scenerię dla tej opowieści.
Jednym z najważniejszych tematów filmu jest siła kobiecej wspólnoty – tej cichej, niewidocznej, a jednak niosącej ogromną moc przetrwania. Kapadia ukazuje, jak relacje między kobietami – choć często budowane w cieniu codziennych obowiązków, w kuchni, na schodach chawlu czy w szpitalnej dyżurce – stają się przestrzenią wsparcia, solidarności i nadziei. W świecie zdominowanym przez męskie decyzje i przemoc systemową, bohaterki odnajdują własne drogi, by stawić czoła rzeczywistości i nie zatracić siebie. To subtelne, a jednocześnie głęboko feministyczne przesłanie sprawia, że „Wszystkie odcienie światła” to nie tylko wybitne kino autorskie, ale i ważny głos w globalnej dyskusji o kobiecej sprawczości.
Payal Kapadia zdołała stworzyć film głęboko humanistyczny, który dotyka tematów uniwersalnych – samotności, tęsknoty, wolności i poszukiwania bliskości. „Wszystkie odcienie światła” to opowieść o kobietach żyjących w cieniu patriarchalnego systemu, które mimo wszystko odnajdują w sobie siłę do życia na własnych warunkach.
To dzieło nie tylko wizualnie urzeka – dzięki subtelnym zdjęciom, naturalnemu światłu i precyzyjnemu montażowi – ale też porusza serce widza. W czasach, gdy kino często ucieka się do uproszczeń, Kapadia proponuje nam coś rzadkiego: pełnokrwisty, subtelny i głęboki dramat, który zostaje w pamięci na długo po zakończeniu seansu.
„Wszystkie odcienie światła” oraz „Inu-Oh” to bez wątpienia jedne z najpiękniejszych, azjatyckich filmów 2025 roku – pozycja obowiązkowa dla każdego, kto kocha ambitne, emocjonalne kino.
Wszystkie odcienie światła (2025) - opinie i komentarze użytkowników: